काठमाडौँ र दशैं

काठमाडौँ

उसको अबैध प्रेमिका जस्तै हो,

जसको अंगालोमा ऊ प्रत्येक रात सुत्छ,

जसको हरेक झिसमिसेमा ऊ जुर्मुरौदै उठ्छ,

जहाँ ऊ खान्छ,

हग्छ, मुत्छ,

थोरै मात्र दिएर,

सके जति सब लूटछ,

तर काठमाडौँ उसको ‘मिस्ट्रेस’  जस्तै,

किनकि यो सम्बन्ध,

त्यतिबेला सजिलै टुट्छ,

जब दशैंको लागि घर जान,

नयाँ बसपार्कबाट गाडी छुट्छ ।

 

 

‘मिस्ट्रेस’  जस्तै किनकि,

उसलाई इच्छा अनुसार

यहाँ आउने र जाने छुट छ।

 

 

ऊ यसकै आकाश मुन्तीर,

यसकै माटोमा पल्टेर,

थरि थरिका सपना देख्छ,

प्रत्येक सपना खोज्दै हिड्दा,

यसकै सडकमा पाइला टेक्छ,

ऊ गिद्धले सिनो खोजे जस्तै,

यसको भूगोललाई खुब नियालछ,

तर कानो,

न काठमाडौँको सौन्दर्य देख्छ,

न  माया गरेर मैले जस्तो,

कविता नै लेख्छ !

 

 

काठमाडौँलाई एउटै   मात्र खेद छ,

ऊ घर बन्न सकेन कसैको,

फगत होटेल जस्तो,

जसको भित्ताको र कोरेडोरको

कसैलाई पर्वाह हुँदैन,

पिलर मक्किएको / ढलान चर्कीएको,

कसैलाई थाह हुदैन ।

जहाँ बस्न हुन्छ,

तर आत्मा राख्न हुदैन,

जो सबैको साझा हुन्छ,

तर कसैको आफ्नो हुदैन ।

काठमाडौँलाई त्यति गुनासो छैन,

यस्तै हो,  भन्छ

बुझ्छ कुरा,

तर जब दशैमा घर जान,

नयाँ बसपार्कबाट गाडी छुट्छ,

हल्का चित्त दुख्छ,

अनि भीत्र भीत्रै भक्कानो फुट्छ।

_चिरायु रेग्मी